the-way-i-am

biała sala..
na środku trumna...
wokól niej białe róże...
wszyscy płacza
chowaja twarz w dłoniach...
jest tam Ona
jest tam On...
są tam wszyscy
lecz kogoś brakuje...
nie ma tam mnie...
mnie już nie ma...
odpoczywam...
snie...
nie płakałam...
nie cierpiałam...
poprostu umierałam...
teraz w trumnie się schowałam
pośród białych róż...
odpłynełam...
zginełam...
mnie już nie ma

Może spróbuje się zabić
to ponoć dobre na stres
na problemy życia
ponoć gdy człowiek umrze
więcej ma przyjaciół
nie mówi się o nim źle
i zawsze miło wspomina
zawsze ktoś płacze
na jego pogrzebie...
nikt z niego już się nie śmieje
bo to w końcu nie wypada
Może spróbuje się zabić
to ponąć dobre na wszystko
na całe to śmieszne życie

Ile volt musiał mieć Voltaire, że wzbudził takie napięcie,
a ile pięt musiał mieć Achilles, że go tak skojarzono?

Jak bardzo miły musi być Miłosz?

Jak kochał Kochanowski,
a jak zagajał Zagajewski?

Jakiego herbu był Herbert,
a w jakim świecie żyła Poświatowska?

Jakich słów używał Słowacki,
a jakim „hitem”... był Hitler,
że o nich się mówi,
że ich się tak pamięta?

słuchając słowa twe obojętne
wpatrzona w oczy twoje tak senne
marzyłam o innym dla ciebie świecie.
Pragnełam wyrwać cię z twej samotni
zagasić smutek, rozpalić nadzieje
Obudzić w tobie inne marzenia
zakochać ciebie w śpiewie strumienia
Być tobie szczęściem, być zapomnieniem
wybacz, jestem tylko człowiekiem.